فرمت فایل: ورد- Word  

مرجع فایل - قابل ویرایش ) 

تعداد صفحه : 20
تاريخچه اي درباره ي افزودنيهاي آب گسترده متوسط از زمان گسترش اولين افزودني هاي كاهنده آب در اوايل سال هاي 1930م. افزودني 222جزئي اساسي از بتن و به ويژه بتن هاي با عملكرد بالا (HPC) به كاربرده شده امروزي شده اند. تاكنون, افزودني هايي با قابليت هاي كاهنده آب, حجمي از افزودني هاي شيميايي بتن را تشكيل مي دهند. در سال 1962م(ASTM C 494) مشخصه استانداردي براي افزودني هاي شيميايي براي تعيين پارامترهايي معرفي شدند كه بايد براي طبقه بندي به عنوان افزودني هاي رسمي (قراردادي) كاهنده آب و يا كنترل كننده گيرش برآوره شوند. يك كاهش آب به ميزان حداقل پنج درصد به عنوان يكي از شرايط لازم براي طبقه بندي به صورت نوع A كاهنده آب, نوع D كاهنده آب و كند كننده, و يا نوع E كاهنده آب و تسريع كننده مشخص شد. در سال 1980م ASTM C 494 براي گنجانيدن پارامترهايي براي نوع F, افزودني كاهنده آب گستره زياد(HRWR)؛ و نوع G,افزودني هاي كاهنده آب گستره زياد و كند كننده بررسي گرديد. ميزان حداقلي از كاهش آب براي طبقه بندي به عنوان يك افزودني HRWR به صورت (12%) وضع گرديد. از يك چشم انداز عملي, افزدني هاي كاهنده آب قراردادي در توليد بتن هايي آب اسلامپ هايي در حدود چهار تا پنج اينچ (100 تا 125 ميليمتر) ايده آل هستند. در حالي كه افزودني هاي HRWR در اسلامپ هاي (هشت اينچي)200 ميليمتر يا بيش تر به بهترين وجه عمل مي كنند. متاسفانه, گاهي مشخصات فني اسلامپ هاي بتن هاي عمل شده با افزودني هاي HRWR براي مقاديري كم تر از اين محدوده مي سازند. اين محدوديت ها مي توانند به مسائل كنترل اسلامپ, تغيير پذيري بين آرماتورها و كاركرد خطادار منجر شوند. افزودني هاي قراردادي كاهنده آب, مي توانند در مدار مصرف هاي (دوزبنديهاي) زيادتري براي ارائه كاهش آب يا اسلامپ بيش تر براي برآورده كردن مشخصات

قسمتی از محتوی متن پروژه میباشد که به صورت نمونه ، بعد از پرداخت آنلاین در فروشگاه فایل آنی فایل را دانلود نمایید .

  

 « پرداخت آنلاین و دانلود در قسمت پایین »